حدود هزار و ۲۰۰ فلسطینی در منطقه مسافر یطا در کرانه باختری در خطر اخراج هستند تا ارتش اسرائیل بتواند منطقه آموزشی تیراندازی خود را راه‌اندازی کند. این ماجرا پس از چندین دهه نبرد حقوقی ماه گذشته در دادگاه عالی اسرائیل پایان یافت و بر اساس حکم دادگاه مسیر برای بزرگترین جابه‌جایی از زمان اشغال این سرزمین در سال ۱۹۶۷ توسط اسرائیل فراهم می‌شود.
به گزارش نجواخبر، حدود هزار و ۲۰۰ فلسطینی در منطقه مسافر یطا در کرانه باختری در خطر اخراج هستند تا ارتش اسرائیل بتواند منطقه آموزشی تیراندازی خود را راه‌اندازی کند.
این ماجرا پس از چندین دهه نبرد حقوقی ماه گذشته در دادگاه عالی اسرائیل پایان یافت و بر اساس حکم دادگاه مسیر برای بزرگترین جابه‌جایی از زمان اشغال این سرزمین در سال ۱۹۶۷ توسط اسرائیل فراهم می‌شود. با این حال ساکنان این منطقه از خروج امتناع می‌کنند و امیدوارند مقاومت و فشار بین‌المللی اسرائیل را از انجام فرایند اخراج باز دارد.
بسیاری از ساکنان این منطقه می‌گویند سال‌ها به صورت تاریخی در این مکان زندگی کرده‌اند و اجازه نمی‌دهند اسرائیل آنها را خانه و کاشانه خود بیرون بیندازد.
در دهه ۱۹۸۰ اسرائیل این محدوده را یک منطقه نظامی بسته به نام «منطقه آتش ۹۱۸» نامگذاری کرد. در دادگاه اسرائیلی‌ها استدلال کردند که این ۳ هزار هکتار در امتداد مرز اسرائیل و کرانه باختری برای اهداف آموزشی ارتش این دولت بسیار حیاتی است و فلسطینی‌هایی که در آنجا زندگی می‌کنند فقط ساکنان فصلی به شمار می‌روند.
وضا ایوب ابوسبها، یکی از ساکنان منطقه الفخیط در این خصوص به خبرگزاری رویترز می‌گوید: «آنها می‌خواهند این زمین را از ما بگیرند.»
در این منطقه دهکده‌هایی وجود دارد که در آن چوپانان و کشاورزان فلسطینی زندگی می‌کنند.
ابو سبها در حالی که در یکی از خیمه‌های این منطقه زندگی می‌کند به رویترز می‌گوید: «جوامع در این بخش از تپه‌های الخلیل جنوبی به طور سنتی در غارهای زیرزمینی زندگی می‌کردند و در طول دو دهه گذشته شروع به ساخت کلبه‌های حلبی و اتاق‌های کوچک کردند.»
ابو سبها ادامه می‌دهد که نیروهای اسرائیلی سال‌ها در حال تخریب این ساخت‌وسازهای جدید بودند اما حالا با حمایتی که دادگاه از آنها کرده احتمالا این روند و اخراج فلسطینی‌ها افزایش خواهد یافت.
ورود سربازان اسرائیلی همراه با بولدوزر برای تخریب برخی از سازه‌ها باعث شده تا وسایل بسیاری از فلسطینیان در این منطقه به تلی از آوار تبدیل شود.
بیشتر بحث در طول این پرونده طولانی این بود که آیا فلسطینی‌هایی که در سراسر منطقه زندگی می‌کنند ساکنان دائمی این محدوده هستند یا تنها به صورت فصلی در اینجا سکنی می‌گزینند.
دیوان عالی اسرائیل به این نتیجه رسیده که ساکنان پیش از اینکه منطقه به عنوان یک محدوده تیراندازی آموزشی اعلام شود، ادعای سکونت دائم خود را اثبات نکرده‌اند.
واکنش‌های بین‌المللی
این تصمیم اسرائیل با واکنش‌های بین‌المللی گسترده‌ای روبه‌رو شده است. سازمان ملل متحد و اتحادیه اروپا حکم دادگاه را محکوم کردند و از اسرائیل خواستند که تخریب و اخراج ساکنان را متوقف کند. سخنگوی اتحادیه اروپا در بیانیه‌ای در این رابطه گفت: «ایجاد منطقه تیراندازی نمی‌تواند یک دلیل نظامی ضروری برای انتقال جمعیتی که در این مکان زندگی کنند، در نظر گرفته شود.»
در متونی که جدیدا منتشر شده، در یکی از جلسات کابینه اسرائیل در سال ۱۹۸۱، آریل شارون، وزیر کشاورزی وقت که بعدها نخست‌وزیر شد به ارتش اسرائیل پیشنهاد کرده بود که مناطق آموزشی خود را در تپه‌های الخلیل واقع در کرانه باختری گسترش دهد تا ساکنان فلسطینی را از سرزمین خود بیرون کنند.
شارون در آن جلسه خطاب به ارتش گفته بود با توجه به گسترش روستاییان عرب از تپه‌ها به سمت صحرا، بهتر است ارتش مناطق آموزشی بیشتری را در نظر بگیرد.
ارتش اسرائیل به رویترز گفته است که این منطقه به دلیل «تعداد ملاحظات عملیاتی مرتبط» به عنوان منطقه آموزشی تیراندازی اعلام شده و فلسطینیان طی سال‌ها با ساخت‌وسازهای بدون مجوز، دستور تعطیلی را نقض کرده‌اند.
به گفته سازمان ملل، مقامات اسرائیلی اکثر درخواست‌های فلسطینی‌ها برای مجوز ساخت در این منطقه را رد می‌کنند، منطقه‌ای که دو سوم کرانه باختری را تشکیل می‌دهد، جایی که اسرائیل کنترل کامل آن را در دست دارد و اکثر شهرک‌های یهودی در آنجا واقع شده‌اند. در سایر مناطق کرانه باختری، فلسطینی‌ها از خودمختاری محدود استفاده می‌کنند.
در همین حال، شهرک‌ها در این منطقه همچنان به گسترش خود ادامه داده‌اند و باعث شده کار برای کشاورزان و دامداران فلسطینی محدودتر از قبل شود.
محمود علی نجره از المارکز، یکی از کشاورزانی که منطقه او هم در خطر است می‌گوید هزاران زیتون کاشته و نمی‌تواند آنها را ترک کند. او در این رابطه می‌گوید: «من دو سال پیش بیش از ۳ هزار و ۵۰۰ اصله درخت زیتون اینجا کاشته‌ام، حالا چطور آنها را ترک کنم، آن‌هم در حالی که شروع به جوانه زدن کرده‌اند؟»
نجربه به رویترز می‌گوید: «ما صبر می‌کنیم تا گرد و غبار بنشیند، سپس دوباره منطقه خود را بسازیم. ما ترجیح می‌دهیم بمیریم تا اینجا را ترک کنیم.»